ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ. Ο Σεπτέμβρης έχει ήδη έρθει, όμως οι μέρες του είναι τόσο γελαστές και ηλιόλουστες, τόσο ζεστές και καλοκαιριάτικες, που καθόλου δεν μας έβαλαν στο πνεύμα του μελαγχολικού βροχερού φθινοπώρου άλλων εποχών. Εντούτοις, όλοι, μικροί και μεγάλοι έχουμε προετοιμαστεί ψυχολογικά για τον ερχομό του χειμώνα και έτσι, οι διάφορες δουλειές και φροντίδες μας, είναι πάμπολλες. Οι διακοπές των περισσοτέρων έχουν τελειώσει, άλλων προ πολλού κι άλλων πρόσφατα.
Τα σχολεία ανοίγουν σε λίγο πανέτοιμα για να δεχτούν το θορυβώδες, καθημερινό <<μελίσσι>> τους, για τη νέα διδακτική χρονιά. Οι μαθητές και οι καθηγητές, ορεξάτοι και μη, ρίχνονται πάλι στον εκπαιδευτικό τους αγώνα, ο οποίος έρχεται συνοδευόμενος από όλα τα άγχη και τα προβλήματά του, όλες τις δυσάρεστες αλλά και ευχάριστες στιγμές του.
Παρόλα αυτά, είναι τόσο όμορφο να γυρίζεις μετά από καιρό τριών σχεδόν μηνών και να συναντάς ξανά τους φίλους σου, και οι καθηγητές τους συναδέλφους τους, τους παλιούς, αλλά ταυτόχρονα, να κερδίσεις νέες γνωριμίες με τους καινούριους, που προσφέρουν κι αυτοί τον εαυτό τους, την προσωπικότητα και το μόχθο τους στον καθημερινό εκπαιδευτικό αγώνα. Το σχολείο, το κάθε σχολείο, είναι πάντα κι αυτό μια μικρή κοινωνία, με τους δικούς της σκοπούς και τους δικούς της συγκεκριμένους στόχους. Κι όταν οι μαθητές κατέχουν την όρεξη για δουλειά, κι όταν και οι εκπαιδευτικοί είναι πραγματικά ικανοί και έχουν τη θέληση και το μεράκι για να τους βοηθήσουν τότε όλα πάνε κατ’ ευχήν στο δύσκολο, αλλά και γοητευτικό ταυτόχρονα δρόμο της μάθησης. Τι γίνεται, όμως, με τους ανόρεκτους μαθητές και ίσως τους εκπαιδευτικούς που δεν θέλουν να προσφέρουν μια μικρή συμπαράσταση; Εκεί βρίσκεται ένα πολύ κύριο, καυτό σημείο της εποχής μας, <<πληγή>> θα μπορούσα να πω, που αν δεν προσπαθήσουμε όλοι, σύσσωμοι γονείς και μαθητές μαζί, αλλά και δάσκαλοι επίσης, να το εξιχνιάσουμε και αν το αφήσουμε απαρατήρητο να κυλίσει κι αυτό στο ρουν των καιρών μας, μπορεί αυτό να εξελιχτεί, σε ανύποπτο χρονικό διάστημα, σε μεγάλο και ισχυρό πρόβλημα, σε δύσβατο μονοπάτι που θα πρέπει να διασχιστεί. Οι μαθητές εκείνοι, που ξεφεύγουν την προσοχή μας, που δεν έχουν τη σωστή φροντίδα τους από γονείς και εκπαιδευτικούς, καταλήγουν να γίνονται σαν τα <<παράσιτα>> ανάμεσα στους άλλους, τους <<προνομιούχους>>, να αντιλέγουν και να φέρονται πάντα αντίθετα σε κάθε τι καλό κι εποικοδομητικό, που θα μπορούσαν και οι ίδιοι να κάνουν. Η προσοχή μας πρέπει να είναι τεράστια και η συμπαράστασή μας δυναμική ειδικά σε αυτά τα παιδιά που μπορεί καμιά φορά – και το λέω με θλίψη μου – , να είναι τα δικά μας παιδιά.
Και οι κίνδυνοι της σημερινής εποχής είναι μέγιστοι, όλοι το ξέρουμε πολύ καλά αυτό. Το παραστράτημα στο χουλιγκανισμό, το Έιτζ , και τα ναρκωτικά, αλλά και η βία κι εγκληματικότητα της εποχής μας, είναι τόσο καθημερινά κι ζωντανά γεγονότα.
Οι γονείς τέτοιων παιδιών (μακριά από μας λέμε πάντα βέβαια όλοι), όταν συνειδητοποιούν πως τα δικά τους παιδιά έφτασαν σε τέτοιο σημείο μένουν άναυδοι: <<Μα πώς;>>, λένε, <<εγώ φρόντιζα τα πάντα, του έδινα και τον ίδιο μου τον εαυτό, πώς κατρακύλησε έτσι;>>
Η βοήθεια που έπρεπε προ πολλού να δοθεί σε αυτά τα παιδιά όταν ακόμα η αδιαφορία τους ήταν σε κάποιο μικρό ποσοστό, ήταν ελάχιστη αν όχι μηδαμινή. Προσοχή λοιπόν, στα παιδιά μας. Μην αφήσουμε να τα παρασύρουν οι σύγχρονοι και πάμπολλοι κίνδυνοι που παραμονεύουν σε κάθε γωνιά των σχολείων, των δρόμων αλλά και του διαδικτύου που εμείς ούτε καν υποψιαζόμαστε.
Ας ελπίσουμε ότι η χρονιά που θα έρθει, θα έχει όσο το δυνατόν λιγότερους λευκούς θανάτους και κατρακυλίσματα θλιβερά να αναφέρονται στις εφημερίδες, πράγμα που θα το πετύχουμε μόνο με τη δική μας εντατική φροντίδα, που θα είναι ουσιαστική και καταλυτική στο σημείο ακριβώς που χρειάζεται, κι από τους γονείς αλλά κι από τους εκπαιδευτικούς. Και νομίζω ότι οι τελευταίοι είναι εκείνοι στους οποίους οφείλεται το πλάσιμο και η οικοδόμηση ενός σωστού και ολοκληρωμένου χαρακτήρα, ενός σωστού κοινωνικού ατόμου, που μόνον χρήσιμο μπορεί να είναι στην οικογένειά του και στο κοινωνικό περιβάλλον του. Το μόνο που χρειάζεται σ’ αυτή την περίπτωση είναι το ουσιαστικό ενδιαφέρον και η αγάπη που θα τους δείξουμε κοιτώντας τα στα μάτια, χωρίς γκρίνιες και πολλά λόγια αλλά μικρές απλές συμβουλές με παραδείγματα τι θα κάναμε εμείς στη θέση τους που θα αφήσουμε με προσοχή να βγουν από μέσα μας ώστε να τους αφήσουμε κάτι να σκεφτούν.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν, αυτή τη νέα σχολική χρονιά να είμαστε όλοι πανέτοιμοι να αντιμετωπίσουμε, με πολύ κουράγιο, τόλμη κι αποφασιστικότητα, κάθε δυσκολία που θα προκύψει ώστε να υπάρξει η όσο το δυνατόν τελειότερη προστασία των παιδιών μας από κάθε πιθανό κίνδυνο, ώστε ο αγώνας μας να είναι αποδοτικός, εποικοδομητικός και όμορφος.